Bevorderen van hoogwaardige persoonsgerichte zorg door begeleiders en/of behandelaren van mensen met een verstandelijke beperking
Ter nagedachtenis aan onze dochter en zus, Jessica Buitelaar, hebben wij het Jessica Buitelaar Fonds opgericht. Met dit fonds op naam - dat is ondergebracht bij de Stichting Reinaerde - willen wij hoogwaardige persoonsgerichte zorg bevorderen door begeleiders en/of behandelaren die werken in een instelling voor mensen met een verstandelijke beperking. Om zo bij te dragen aan het welzijn van zowel de doelgroep, als aan de kennis en vaardigheden van begeleiders en/of behandelaren ten behoeve van de praktijk.
Daartoe biedt het Jessica Buitelaar Fonds financiële steun aan creatieve en/of nieuwe initiatieven op het gebied van deskundigheidsbevordering, uitwisseling, scholing en training van begeleiders en/of behandelaren werkzaam voor met mensen met een verstandelijke beperking.
Deze initiatieven kunnen bijvoorbeeld betrekking hebben op, maar zijn niet beperkt tot, het maken van een studiereis, het volgen van een stage, en het opzetten van systemen voor uitwisseling van tips, deskundigheid, ervaringen en best practices; en dit alles instelling-overstijgend.
Over Jessica
Op 25 september 1987 werd Jessica geboren, ons oudste kind. Op het geboortekaartje schreven we dat we blij waren maar ook verdrietig, omdat direct duidelijk was dat zij aan het syndroom van Down leed.
Haar ontwikkeling verliep vertraagd. Zo heeft ze nooit leren praten. Jessica was innemend en tegelijk in zichzelf gekeerd. Ze kon zich uren bezighouden met een speeltje op de bank. Later kreeg ze twee broertjes die haar, elk op hun eigen wijze in verschillende fasen van haar leven, op sleeptouw namen. Jessica genoot ervan om te schommelen in speeltuintjes in de wijk en op de schommel die we in de garage ophingen.
Toen ze vier jaar oud was ging ze met een busje naar een speciaal klasje op een Jenaplan school. Met het vervoer was altijd gedoe maar zij gaf geen krimp. Het werd steeds duidelijker dat Jessica ook autistische trekken had. Later zou ze daarbij epilepsie krijgen. Behalve in huiselijke kring maakte ze nauwelijks contact met anderen. Jessica genoot van de uitstapjes en vakanties met het gezin. De engste attracties waren goed aan haar besteed. Ook het opstijgen en landen van de vliegtuigen waarmee we reisden vond ze geweldig. Jessica haalde haar zwemdiploma en zwom graag en vaak. We hebben ons vaak afgevraagd hoe iemand die zo weinig ruimte inneemt, tegelijk zo belangrijk kan zijn.
Jessica bepaalde zelf wanneer ze wilde knuffelen. Ze kon je in een ijzeren greep vasthouden en had dan het grootste plezier. Ook had ze regelmatig de slappe lach. Jessica luisterde graag naar muziek en had altijd een favoriet object waarmee ze kon wiebelen. Toen ze een jaar of acht was ging ze soms een weekeinde naar een logeerhuis, maar dat voelde voor ons nooit echt prettig. Inmiddels waren we als communicerende vaten met haar vergroeid.
Toch namen we ons voor dat Jessica op enig moment uit huis zou gaan. We kenden teveel ouders die hun gehandicapte kind tot op hoge leeftijd bij zich hielden. Ze vonden dat niemand zo goed voor hun kind kon zorgen
als zijzelf. Na het speciale klasje op de Jenaplanschool vervolgde Jessica haar opleiding bij de antroposofen. Daar werden met veel geduld de mooiste dingen gemaakt. Vervolgens ging Jessica naar dagbesteding.
Toen Jessica zestien jaar oud was kwam de optie wonen voorbij. Als ouders waren we daar nog niet aan toe. Toch besloten we de sprong te wagen. Jessica kwam de weekends thuis. We gingen nog steeds met het gezin op vakantie en maakten verre reizen met haar. Jessica moest verschillende malen verhuizen van woonvorm naar woonvorm, omdat er voortdurend nieuwe doelgroepen aangeboord werden. Uiteindelijk vonden we de juiste woonvorm voor Jessica bij de Stichting Reinaerde. Een mooi instellingsterrein waar ze naar hartelust op haar aangepaste fiets kon fietsen. De dagbesteding was op het terrein. Omdat we inmiddels verhuisd waren naar Nijmegen, kwam Jessica eens per drie weken een weekeinde naar huis. Jessica was geliefd bij de groepsleiding en medebewoners. Ze had zo haar streken om eten en drinken te krijgen wanneer zij daar zin in had.
Op haar tweeëndertigste werd bij Jessica een melanoom vastgesteld. Twee jaar later, op 15 januari 2022, overleed ze.